Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΨΕΥΔΟ- ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Κατά Γιανναρά
ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
(από το βιβλίο ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ, Εκδ. αμέθυστος, σελ. 70-78)

Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε, να ρίξουμε μια σύντομη ματιά, στο γιγαντιαίο φαινόμενο “Γιανναράς”, στον πολύ γνωστό μας συγγραφέα – προφήτη, καθώς με το τελευταίο του βιβλίο, “Ενάντια στη θρησκεία”, αισθάνεται πια σαν τον Μωϋσή, ο οποίος με τον γραπτό νόμο στην αγκαλιά, βγαί­νοντας από τον Γνόφο Αγνωσίας, αντίκρισε τον Χρυσό Μό­σχο των συμπατριωτών του, και τάσπασε όλα θυμωμένος, σαν τους Νεοέλληνες που τα σπάνε στα μπουζούκια! Το φαινόμενο “Γιανναράς” λοιπόν, ολοκληρώνεται σιγά – σιγά. Με τη “Στροφή” που ανακοινώνει το τελευταίο αυτό βιβλίο, εγγράφεται στη χορεία των δασκάλων του, Χάιντεγκερ και Βιτγκενστάιν.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός πως αυτοπροσδι­ορίζεται σαν Ορθόδοξος θεολόγος. Μετά τη φυλάκιση της Εκκλησίας πίσω από τα ράσα του κληρικαλισμού, τον ρόλο των προφητών ανέλαβαν αυτοί οι παλιοί διαφωτιστές, που εκθρόνισαν ακριβώς τον κλήρο από τον φανταστικό του θρόνο και ξαναφυλάκισαν την Εκκλησία πίσω από τη φαν­τασμαγορία των λέξεων, προσπαθώντας να επινοήσουν έναν καινούργιο Λόγο, ο οποίος θα βρίσκεται πλέον κάτω από την εξουσία τους. Η Βαβέλ βρίσκεται ακόμη μακρυά, γιατί, μυστηριωδώς, παρότι επιδιώκουν όλοι τους την πρωτοτυπία, λένε όλοι τους το ίδιο πράγμα, μέχρι ιλίγγου! Οι επαναλή­ψεις και η πλήξη που προκαλούν έχει καταντήσει υπαρξιακό μας φαινόμενο! Φυσικό φαίνεται! Όλοι οι φυλακισμένοι φωνάζουν για ελευθερία, όπως όλοι οι πεινασμένοι για ψω­μί! Δεν αντικαθίσταται όμως ο Λόγος από τις λέξεις, ούτε οι Ιδέες από τις έννοιες, ούτε οι Απόστολοι από τους παπάδες. Μάταιες και φαιδρές προσπάθειες των ανθρώπων να μι­μηθούν τον Κύριο με τις δικές τους δυνάμεις, χωρίς να ’χουν κατανοήσει ακόμη την άκρα ταπείνωση! Φουσκωμέ­νοι βάτραχοι κράζουν απελπισμένα ζητώντας την προσοχή μας καθώς στο πανηγύρι της ζωής, μας απειλούν με το τέλος! Ανακοινώνουν το Μηδέν, από το οποίο προέρχο­νται, και στο οποίο σιγά – σιγά όλοι τους επιστρέφουν, κα­θώς ο Κύ­ριος έναν λόγο διαθέτει γι’ αυτούς τους πλάνητες: Ούκ οίδα υμάς!

Γιατί θα ασχοληθούμε, κατά πρώτον, με το βιβλίο του ψευδοπροφήτου κ. Γιανναρά; Επειδή κρυφά, μέσα σε μία μόνη σελίδα, με απίστευτο θράσος, θίγει την Θεοτόκο και την πατερική μας παράδοση. Όπως και οι υπόλοιποι δύο της ομάδος, με τους οποίους θα ασχοληθούμε στο μέλλον: Τον κ. Ζηζιούλα που κακοποιεί βάναυσα την Αγία Τρι­άδα στο τελευταίο του βιβλίο – σταθμό “Communion and Other­ness”, και τον κ. Ράμφο που με το “Μυστικό του Ιησού” αμφισβητεί την θεότητα του Κυρίου, παρότι τόσους αιώνες πριν τον είχε προειδοποιήσει ο Γρηγόριος ο Θεολό­γος: “Αμφισβητείς την Θεότητα του Κυρίου; Ούτε οι Δαί­μονες δεν το κάνουν, δεν το τολμούν! Είσαι χειρότερος και από αυτούς”. Και τα τρία βιβλία εκδόθηκαν ταυτόχρονα, ίσως για να ξυπνήσουμε επιτέλους, ίσως για να καταλάβου­με, έστω την τελευταία στιγμή, τί φίδια κρατάμε στον κόρφο μας!

Η θεολογία του βιβλίου του κ. Γιανναρά, παρόλο τον όγκο του, είναι πενιχρότατη! Ευτυχώς για μας. Η εκκλη­σιολογία του προσφέρεται κατ’ αρχάς στη σελ. 311! “Το εκκλησιαστικό γεγονός συνεχίζει τον τρόπο της ενανθρώ­πισης του Θεού (ο τόπος αποφεύγεται, επειδή στην Θεοτόκο είναι αφιερωμένη η σελ. 200 και επειδή συνορεύει με την θρησκεία, από την οποί­α επιθυμεί ο συγγραφέας να μας απελευθερώσει). Η Εκκλη­σία λοιπόν προσλαμβάνει τη σάρ­κα του κόσμου, τον πολιτι­σμό!, την προσλαμβάνει και την μεταποιεί σε αγαπητική – ευχαριστιακή σχέση”. Αυτό είναι: Δυστυχώς αυτός ο νέος μικρός Χριστός μεταποιεί! Όπως η βιομηχανική επανάστα­ση προσλαμβάνει τις πρώτες ύλες του κόσμου και τις μετα­ποιεί σε τρόπο ζωής!

Στην σελ. 11 μαθαίνουμε νωρίς – νωρίς την ανθρωπολο­γία μας! “Η θρησκευτικότητα είναι μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου, ορμέμφυτη, ενστικτώδης και εξ’ ορισμού ατομο­κεντρική. Ανάλογη με την πείνα, τη δίψα, τον φόβο για την αρρώστια και την οδύνη, τον τρόμο μπροστά στον θάνατο. Ανάγκη που εμπεριέχεται νομοτελειακά στις λειτουργίες της βιολογικής υπόστασης! Ανάγκες που ανήκουν στην ζωώδη πλευρά του ανθρώπου!” Αυτά! Ο αγαπητός μας διδάσκαλος πιστεύει ότι είμαστε θρησκευτικά ζώα! Θα θέλαμε μόνο να του υπενθυμίσουμε πως ο Κύριος, ενσαρκωθείς, πήρε την ανθρώπινη Φύση, δηλ. τα αδιάβλητα ακριβώς πάθη, τα οποία αποτελούν την ζωώδη μας φύση κατά τον εκλεκτό συγγραφέα, και δεν πήρε την αμαρτία, δηλ. τα διαβλητά πάθη, τα πάθη της υπερηφανείας, τα οποία δημιουργούν, κάθε φορά και κάθε ιστορική εποχή, τον πολιτισμό, τον οποίον στη φαντασίωση του νέου – προφήτη οφείλει να προσλάβει και να μεταποιήσει η Εκκλησία, αναλόγως του τρόπου της ενσαρκώσεως! Αναλογιζόμενος δηλ. την ενσάρ­κωση, φτιάχνει Εκκλησία! Ο δύσμοιρος. Μόνον ο δαίμων θέλει να σωθεί με την υπερηφάνεια του! Μόνον! Ποτέ ξανά, τόσο απροκάλυπτα, άνθρωπος χριστιανός υποτίθεται, δεν τόλμησε να διδάξει δια της υπερηφανείας του, και μάλιστα πως αυτή είναι η αλήθεια της Εκκλησίας.

Φτάνουμε λοιπόν εμβρόντητοι στη σελ. 200! Σαν ψυχο­λογικά υγιής χριστιανός, ο νέος – προφήτης καταλαβαίνει πως το αειπάρθενο της Θεοτόκου κρύβει σοβαρά προβλή­ματα! Χρήζει ψυχαναλύσεως! Από κάτω υπάρχει σεξουαλι­κή στέρηση! Πάμε για αυθυπέρβαση λοιπόν! Πώς; Εάν, “σαν ψυχολογικά υγιής ο χριστιανός κατανοήσει την πρόσ­ληψη της ανθρώπινης φύσεως από τον Υιό ως γεγονός απόλυτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες – προδιαγραφές της κτιστότητας!” Νά η νέα θεότης! Η απόλυτη ελευθερία! Γεννήθηκε στα μουσικά παλάτια του Ρήνου και σιγοτραγου­δώντας Βάγκνερ χειραφετήθηκε με τον Χίτλερ, εξολοθρεύ­οντας όλους τους εχθρούς της απόλυτης ελευθερίας, τους Εβραίους, τα αρχέτυπα του θρησκειοποιημένου ανθρώπου! Από ολοκληρωτισμό σε ολοκληρωτισμό, από την Γερμανία, διαμέσου της Ρωσίας, της Ελλάδος του εμφυλίου, ρυθμίζει τις μοίρες της ανθρωπότητας σήμερα στους πάλλευκους οίκους ναούς των Η.Π.Α. Αυτή είναι η νέα θεότης! Προσκυ­νήστε την! Πριν να είναι αργά! Η δόξα και το χρήμα είναι εξασφαλισμένα!

Δυστυχώς για τον λάτρη του αίματος, η Εκκλησία ύμνησε την Γυναίκα που παραστάθηκε στην Σταύρωση του Κυρίου, ακριβώς όπως την όρισε ο Κύριος. Γύναι ιδού ο Υιός σου! Γιατί αδέλφια του Κυρίου είναι μόνον αυτοί που τηρούν τις εντολές Του! Και μόνον αυτοί!

Τελειώνοντας την εναντίωσή του στη θρησκεία ο κ. Γιαν­ναράς, εναντιώνεται και στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους κεραυνούς που εξαπέλυσε ο νέος Δίας της δικαιοσύνης στο Άγιον Όρος και στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (και εδώ όμως χωρά μια εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί με ειλικρίνεια ότι τα δύο πιο σημαντικά του βιβλία είναι επηρεασμένα από τον Χάιντεγκερ και τον Βιτγκενστάιν αντίστοιχα, να κατηγορεί με μένος τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι πρόδωσε την Ορθοδοξία πα­ραφράζοντας βιβλία Δυτικών συγγραφέων!). Παρότι δεν ανήκει στα θεολογικά του όπλα, το Άγιον Όρος είναι το αγαπημένο του πεδίο βολής, όπου δοκιμάζει τις δυνάμεις του αυτός ο νέος αμνός του Θεού, το Puer aeternus! Και γιατί στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού του κ. Γιανναρά, ίσως κρύβεται ήδη, περιμένοντας την ευκαιρία του, ο συνο­μήλικος του Αγ. Νικοδήμου και δηλωμένος εχθρός του, ο Κοραής! Ο μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μεγάλος κι’ αυ­τός Γενάρχης πεπρωμένων.

Το Άγιον Όρος, πηγή χαράς ανέλπιστης, για τον συγγρα­φέα μας απελευθερώθη από τους αγραμμάτους καλόγερους που το είχαν υποδουλώσει προ αμνημονεύτων χρόνων, τους λεγόμενους και “Αγρότες”, και κατοικείται πλέον αποκλει­στικά από μορφωμένους, τη μεγάλη μας ελπίδα! Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που προανήγγειλε την μεγάλη νίκη, κερδή­θηκε από τον μεγάλο, πολυμορφωμένο, Αρχετυπικό Ηγού­μενο κ. Γοντικάκη εις βάρος του Αγρότη πατρός Παϊσίου.

Έκτοτε όλα τα οχυρά μοναστήρια κατέρρευσαν ένα – ένα και σήμερα λιγοστοί “Αγρότες” ζουν και κρύβονται στις σπηλιές και στις ερήμους του Αγίου Όρους σαν ζώα θεοφο­βούμενα, όπως τους αξίζει!

Ο κύριος Γιανναράς συμβάλλει τώρα πλέον αποφασιστι­κά στην διατήρηση αυτής της ανέλπιστης νίκης, αποδομών­τας το Αλφαβητάριο των Αγροτών Μοναχών, την Φιλοκα­λία! Βρίσκει λοιπόν, μετά από εμπεριστατωμένες μελέτες αυτούς τους Αγρότες ατομικιστές, αφιερωμένους σε Ατομι­κές Ασκήσεις, από τις οποίες και μόνον πιστεύουν πως θα κερδίσουν την Σωτηρία, χωρίς κανένα διδακτορικό! Ανακα­λύπτει πως κηρύττουν ακόμη και την αγάπη σαν ατομική αρετή, σαν εγωτική “εσωτερικότητα”, οι βάρβαροι! Διδά­σκουν ακόμη, οι μισάνθρωποι, να εκβάλουμε ταχέως εκ της καρδίας μνήμην μητρός, γυναικός και άλλων γυναικών πολλών… άκουσον, άκουσον, το άλας της ζωής! Κι’ έπειτα; Τί ζωή θα γευθούμε εμείς οι μορφωμένοι; Τί κόκκαλο θα γλύψουμε;

Στην θέση του Αγίου Όρους (που “τυχαίως” είναι και το περιβόλι της Παναγίας, τόπος ενανθρωπήσεως του Κυρίου κι αυτός, επικίνδυνος για τον προφήτη του τρόπου) δεν μας μένει, αν θέλουμε να είμαστε ψυχολογικά υγιείς Χριστιανοί, παρά η Ευχαριστιακή κοινωνία, αυτή η Εσχατολογική παν­δαισία αγάπης, στο κέντρο της οποίας προΐσταται ο τύπος και ο τόπος Χριστού, κ. Ζηζιούλας, από τους πλέον μορφω­μένους και σεβαστούς Ευρωπαίους της εποχής μας.

Εδώ μόνο θα τολμήσουμε ταπεινώς να προτείνουμε κάτι στον κ. Γιανναρά, για να μην έχει κενά η Εκκλησιολογία μας!

Μήπως ενδείκνυται να αποδώσουμε στον κ. Ζηζιούλα και το αειπάρθενο, για να μην κυκλοφορεί αδέσποτο;

Οι νέοι θεοί έρχονται,

μην απελπίζεστε!


Η Παναγία του Ραφαήλ για ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς χωρίς το αειπάρθενο.


Νομίζουμε πως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εξάλλου ο κ. Γιανναράς επιτίθεται σ’ αυτό το βιβλίο και προσπαθεί να αναιρέσει κάτι, για το οποίο είναι όμως αποκαλυπτικός ο λόγος του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που τον εκφέρει (τον λόγον αυτό) σ’ έναν επισκέπτη του στο δάσος όπου εμόναζε, και που αναφέρεται ακριβώς σ’ αυτήν τη σύγχρονή του (ούτε αυτό όμως κάν πιά δεν ισχύει, δυστυχώς, στις μέρες μας) “κοσμική πνευματικότητα”.

«Μόλις είχε περάσει την ηλικία των είκοσι ετών ο Μοτοβί­λωφ (αγαπημένος μαθητής του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) καθηλώθηκε στο κρεβάτι από ρευματισμούς. Αφού συμβουλεύτηκε μάταια πολλούς γιατρούς κατέφυγε στον Όσιο, ο οποίος, αφού έμαθε την αιτία της επίσκεψης του, τον ρώτη­σε:

– Πιστεύετε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι τέ­λειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι η Παναγία Μητέρα του είναι αειπάρθενος;
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυ­τούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θερα­πευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μο­τοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυ­ψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολου­θήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»

Σε τί μας βοηθά ακριβώς αυτό το κείμενο; Να διακρίνουμε ότι η θρησκεία των χριστιανών και η θρησκεία της Εκκλησίας είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και ενώ το δεύτερο είναι καταστροφικό, το πρώτο ίσως δεν είναι.

Εκδόσεις “αμέθυστος”

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου